9 มกราคม 2555

ทุกคนมีเวลา "ไม่" เท่ากัน


เวลาคนอื่นจะกระตุ้นให้เรากระตือรือร้นก็จะบอกว่า "ทุกคนมีเวลา 24 ชม.เท่ากัน"

ผมเถียงขาด "ไม่จริงครับ!"

หลายคนมีเวลาทำหน้าที่ 8 ชม. ใช้ 3 ชม.กับเดินทาง กับ 5 ชม.สันทนาการ ไม่ดูทีวีก็ช็อปปิงหรือเล่นเกม เหลือจากนั้นจึงพักผ่อนไม่เกิน 8 ชม.

แต่ถ้า 5 ชม.สันทนาการไม่พอก็จะต้องพักผ่อนน้อยลง เพราะอย่างไรรวมแล้วก็ต้องได้ 24 ชม. แต่เป็นเรื่องที่หลายคนยอมเป็นบางครั้ง (เช่นบอลบางนัด) หรือเป็นปรกติ (ต้องทำแต้มในเกม)

บางคนบอก 5 ชม.นั้นเป็นการพักผ่อน ถ้างั้นทำไมเวลาที่เพิ่มกิจกรรมส่วนนี้แล้ว กลับรู้สึกเพลียจนวันรุ่งขึ้นทำอะไรไม่รู้เรื่องไปเลย จนจำเป็นต้องไป "พักผ่อน" ในที่ทำงานชดเชยส่วนที่ขาดหายไป

ดังนั้น ไม่ใช่ว่าทุกคนมีเวลา 24 ชม.เท่ากัน โลกไม่ได้ยุติธรรมขนาดนั้น เราต้องวัดกันว่ามีเวลาทำหน้าที่จริงๆ ได้กี่ ชม. ทำอะไรก็ตามที่สร้างประโยชน์ให้กับตัวเอง หรือสังคมรอบตัว หรือทั้งสองอย่าง

บางคนเอาเปรียบชาวบ้าน เพราะมีเวลาทำหน้าที่ได้ 13 ชม.เพราะเขาไม่ดูทีวี ช็อปปิง หรือเล่นเกม บางคนมีเวลา 16 ชม. เพราะอ่านหนังสือหรือฟังหนังสือเสียงเวลาเดินทาง บางคนมีเวลามากกว่านั้นเพราะมีร่างกายพิเศษแบบมาร์กาเรต แทตเชอร์ ที่ต้องการนอนเพียงวันละ 4 ชม.

ทุกคนจึงมีเวลาไม่เท่ากัน

และนั่นแหละคือความอยุติธรรม ความไม่เสมอภาค เพราะเขาสามารถเติบโตในทางวุฒิภาวะ ในทางสังคม ในทางเศรษฐกิจ ได้มากกว่าคนที่มีเวลาน้อยกว่า

การแข่งกับคนแบบนี้ไม่แฟร์เลย เพราะต่อให้เรา (ในอุดมคติ) วิ่งแบบเต็มที่ตลอดวันละ 8 ชม. แต่เขาวิ่งวันละ 13-16 ชม. สัปดาห์หนึ่งเราวิ่ง 5 วัน แต่เขาวิ่งสัปดาห์ละ 7 วัน ปีหนึ่งเราน่าจะวิ่งได้ 20,800 km แต่เขาจะวิ่งได้ 47,320 km ถึง 58,240 km

แค่ปีเดียวยังเสียเปรียบกันขนาดนี้ แล้วถ้า 10 ปีล่ะ?

ถ้าคนเดียวยังเสียเปรียบขนาดนี้ แล้วถ้าเอาสองประเทศมาเทียบกันล่ะ?

เคยได้ยินคำว่า "ความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจ" ของบางประเทศใช่ไหมครับ มันมหัศจรรย์ตรงที่เขาเอาเปรียบเรากันขนาดนี้ เพราะประเทศเหล่านี้ไม่ดูทีวีกันตลอดเวลาแบบคนไทย หรือเล่มเกมตลอดเวลาแบบเด็กไทย ในวัยที่มีแรงจะทำหน้าที่ได้มากที่สุด

ยิ่งอยุติธรรมเข้าไปอีก เมื่อคิดว่าทุกคนมีเวลาที่เหลือไม่เท่ากัน เรื่องนี้จึงเป็นปัญหาใหญ่ของทุกคนที่ต้องตัดสินใจสำหรับเวลาที่เหลือ

ความยุติธรรมไม่มีวันมาหาเราด้วยตัวเอง หากเราต้องการความยุติธรรม ไม่ว่าจะในระดับใด เป็นไปไม่ได้ด้วยการอยู่เฉยๆ แต่เราต้องสร้างความเปลี่ยนแปลง

เริ่มต้นที่ตัวเอง.