วันแสดงเครื่องมือแห่งสงคราม

โดยความเห็นส่วนตัว ผมไม่อยากเห็นเด็กไปเที่ยวเล่นอาวุธสงครามในวันเด็ก วันที่เด็กๆ รอคอยมาทั้งปี วันที่เขาเป็นพระเอกนางเอกของชาติ ผมอยากให้เขาได้เรียนรู้ตัวเอง เรียนรู้ชาติ เรียนรู้อดีตและอนาคต มากกว่าจะมาเรียนรู้เครื่องมือที่ใช้ประหารชีวิตคน

ผมคิดเช่นนั้นเพราะผมจำได้ว่าตอนเด็กๆ ก็ได้ไปเที่ยวในลักษณะนี้ และจำความรู้สึกได้ว่าได้รู้สึก
ชื่นชมกับเครื่องมือสังหารสุดเท่เหล่านั้น ซึ่งเป็นความรู้สึกเทียมที่ขัดต่อความเป็นจริง เหมือนเรื่องตุ๊กแกกินตับ หรือตอนดึกจะมีผี เพียงแต่อันนี้เราถูกหลอกให้ชอบแทนที่จะกลัว กว่าผมจะพอเข้าใจความจริงก็เมื่อเรียนได้เรียนรักษาดินแดน ได้ฝึกการใช้ปืนจากการสอนของทหารจริงๆ ที่มองเห็นจำนวนคนตายเป็นความสำเร็จ จึงนึกภาพออกว่าการฆ่านั้นเป็นอย่างไร และเครื่องมือในความทรงจำที่น่าตื่นเต้นนั้นแท้จริงน่ากลัวเพียงใด

พ้นจากยุคที่เราต้องสร้างอนาคตของชาติขึ้นมาเป็นทหารทุกคนเหมือนร้อยปีก่อน เดี๋ยวนี้เรามีอาชีพนักวิทยาศาสตร์ ครู วิศวกร หมอ ฯลฯ ที่สร้างอนาคตของชาติได้ ไม่จำเป็นแล้วที่จะต้องให้เด็กเล่นปืนเครื่องบินรบ และรถถัง ทั้งของจริงและของเล่น เรามีของเล่นที่สร้างสรรค์อย่าง Lego หรืออุปกรณ์ของอาชีพต่างๆ มากมายให้เด็กเล่น

ผมอยากให้เด็กได้ดูท้องฟ้าแล้วมองเห็นกาแล็กซี่ ให้เด็กมองในหยดน้ำแล้วเห็นจุลินทรีย์ ให้เด็กมองนาฬิกาแล้วเห็นเฟืองเกียร์ ให้เด็กได้เล่นสมมุติเป็นแม่ครัว เป็นครู เป็นพยาบาล เป็นพ่อค้า ผมอยากให้เด็กไทยรู้ว่าตัวเองอยากทำอะไรตั้งแต่เด็กๆ ไม่ใช่ถามแล้วทุกคนบอกว่าอยากเป็นนายก ครู พยาบาล แล้วก็ทหาร ไม่กี่อาชีพที่มีเครื่องแบบ เพราะไม่เคยนึกภาพออกเลยว่าอาชีพอย่างวิศวกร ทนาย หรือนักบัญชี เขาทำอะไรกัน

ผมไม่ได้แอนตี้ทหารนะครับ แต่ผมแอนตี้สงคราม และเราไม่จำเป็นต้องให้เด็กรู้จักเครื่องมือของสงครามตั้งแต่ตอนยังเล็ก รอให้เขาตัดสินใจแน่นอนแล้วค่อยให้เขาได้ฝึกใช้มัน ก็ไม่ได้ทำให้เขาเก่งน้อยกว่าคนที่จับมันมาในตอนเด็ก พอๆ กับเหล้าที่ทำให้คนเมาได้เท่านั้น อาวุธสงครามก็ทำให้คนตายได้เท่านั้น ผมจึงเห็นว่าอาวุธสงครามไม่ใช่รางวัลแห่งจินตนาการที่เด็กๆ สมควรจะได้รับในวันนี้เลย.